Reality check

Terwijl ik met een kopje koffie wakker wordt op het royal balkon van mijn hut op het superjacht en de zon boven het afrikaanse deel van het Egyptische land opkomt, laat ik de ervaringen van gisteren even bezinken. Gezegend met een Europees paspoort, omwikkeld door een fluffy badjas rol ik net tussen de zachte lakens van ironisch genoeg, Egyptisch katoen, uit van bepaald niet de minste kwaliteit.

Het Egypte van de farao’s fascineert al sinds ik klein was, ik heb echter nooit eerder concreet bedacht om er eens geen te gaan, totdat ik oit of the blue ineens de kans kreeg om met dit schip mee te varen, op deze route, waar een bezoek aan Gizeh ook nog eens op het programma stond!

Gisteren was het zover. Binnen no-time veranderden we in een levende stofwolk. De piramides, het verhaal, de sphinx helemaal in het echt en de onvermijdelijke kamelendrijvers en opdringerige verkopers.. Indrukwekkend!

Wat gaaf om dit in het echt te zien.. de stad echter, of het deel waar we doorheen reden althans, was een shock. Een collega uit Polen merkte op dat het wel een ‘warzone’ leek. Overbevolking, stof en vuilnis.. het nummer ‘in de ghetto’ kwam meteen in mijn hoofd bovendrijven.

De doorgaande weg vanuit de havenplaats Ain Sokha zuidelijk van Suez, leidt in eerste instantie door wat wijken die je ook in Dubai zou kunnen vinden. Ik heb ook het idee dat er wat geld uit de Golfstaten deze kant opkomt aan de gebouwen en reclameuitingen te zien. Hoe meer we echter richting Gizeh komen hoe armoediger het wordt. Het beeld van de aardrijkskunde lessen van de lagere school dringt zich aan me op.. ik zie het nu 40 jaar later met eigen ogen en volgens mij is het alleen maar erger geworden. 30 miljoen mensen bevolken deze stad. Ze wonen op 10% van het totale Egyptische landoppervlak. De andere 10% heeft dus de ruimte en houden zich hoofdzakelijk langs de oevers van de Nijl op, de enige (zoet) watervoorziening die het land rijk is en daarmee ook zorgt voor vruchtbaar land.

Wij bevinden ons oostelijk van deze levensader en de piramides liggen er westelijk van, dus ineens is daar temidden van de zandkleurige stofstad ineens water met aan weerszijden sappige groene vegetatie, die me bijna aan Azië doet denken. Eenmaal de brug over duiken we weer in ‘dust town’ .

Alles lijkt onder te zitten, de auto’s, de huizen, de straten en de mensen. Aangekomen bij het hoogtepunt van de reis, is het een drukte van jewelste. Het is schoolvakantie en het krioelt er van de lokalen die ook nog eens het liefsr alle 30.000 met ons op de foto wilden..

wij bleken een grotere bezienswaardigheid dan de graftombes uit vervlogen tijden, die overigens tegenwoordig zo goed als in de stad staan.

We worden met onze bescheiden groep nog even een ‘originele’ papyrusfabriek ingejaagd samen met 30 bussen van het MSC schip dat naast ons in de haven ligt..

De gids moet ook wat verdienen en dat lag er net zo dik op als de stoflaag op de stad.. Maar ja, wanneer je beseft dat de belangrijkste bron van inkomsten het Suez kanaal is en toerisme daarna komt, dan besef je maar weer hoeveel kamelenritten, papyrus, beeldjes van piramides en andere prullaria er moeten worden verkocht om een enigszins acceptabel inkomen bij elkaar te vergaren, laat staan om deze stad eens lekker door een sopje te slaan.. Dus ja voor elk wat wils, zowel massatoerisme als luxe reizen, beiden zijn ze van levensbelang voor landen zoals deze, net als het zoete water van de Nijl. Het geeft mensen werk en wat uitzicht op een toekomst.

De kinderen bij de piramides moeten waarschijnlijk doen met de foto’s ; de meeste. Van hen zullen nooit de kans hebben om buiten ‘s lands grenzen te gaan kijken en zullen nooit zo vrij kunnen bewegen als wij, met onze paspoorten en zorgstaten. Mooie moment om daar maar weer eens bewust van te zijn.

Alle reacties: 107Henriette van der Woerd, Jetscanner Net en 105 anderen